Marcel van Nattem

Ik ben van nature een onrustige en onzekere man. Kan moeilijk stil zitten. Altijd met iets bezig willen zijn. En vaak het gevoel hebben dat het niet goed genoeg is. Het kan altijd beter.

Ik heb ongeveer 20 jaar binnen het welzijnswerk gewerkt. Veel met jongeren en daarna als leidinggevende op diverse plekken in Nederland. Ik had en heb het altijd erg naar mijn zin op het werk. Fijne collega’s en het gevoel met zinvolle dingen bezig te zijn. Ik ben vader van 4 kinderen in de leeftijd van 24 tot en met 32 jaar. Een samengesteld gezin. Misschien kun je het voorstellen dat zeker toen de kinderen klein waren het erg druk was. De opvoeding van de kinderen liep niet altijd op rolletjes. De opvoeding hebben we met zijn tweeën gedaan. Ik ben 18 jaar getrouwd geweest.

Een redelijk normaal verhaal van een gezin in Nederland.
Zo rond mijn 36 ste ben ik cocaïne gaan gebruiken. Ik kende het van vroeger toen ik een jaar of 18 was. Ik ging naar feestjes in Amsterdam en daar hoorde drugs bij. Ik gebruikte het sporadisch en alleen met anderen. Het doorbrak de dagelijkse gang van zaken. Wat ik mij nog goed kan herinneren is de rust die ik binnen mijzelf voelde als ik coke gebruikte. Het was net een ballon die op springen stond en na gebruik langzaam leegliep. Een ontspannen gevoel, maar ook een euforisch gevoel van ik kan de wereld aan.

Ik sprak met weinig mensen over mijn gebruik. Dat hield ik voor mijzelf. Na verloop van tijd begon ik vaker en meer op mijzelf te gebruiken. Als ik hier naar terug kijk begonnen eigenlijk de problemen, terwijl ik dat op dat moment niet zag. Ook mijn directe omgeving van kinderen, partner en vrienden zagen geen signalen van gebruik.

Na verloop van tijd werd de belasting van gebruik en daarnaast werken erg zwaar.
Ik kreeg paniekaanvallen en belande regelmatig in een psychose. Ik had het gevoel op instorten te staan, maar wilde niet opgeven. Ik wilde naar de buitenwereld nog steeds laten zien dat ik een hard werkende man ben. Ik nam mij keer op keer voor niet meer te gebruiken. Dat ging soms weken goed. Ik was geen dagelijkse gebruiker. Als mijn ballon leeg was kon ik er wel weer tegen. Maar de ballon liep ook weer vol en dan kwam er de behoefte naar de cocaïne.

Iedere keer het innerlijke gevecht van zal ik wel zal ik niet. Het ging gepaard met grote spanningsklachten in buik en hoofd en overgeven. Bij het begin aan de gedachte was ik al verloren en had de telefoon al in mijn hand.

Ik trok mij steeds meer terug in mijn eigen wereld. Vooral ’s avonds en ’s nachts. Om vooral overdag voor mijn gevoel helder te zijn. In deze periode drink ik ook veel alcohol. Vooral om de negatieve effecten van het cocaïne gebruik te verminderen.

Deze manier van leven heb ik vol gehouden tot september 2001. Ik belande op de intensive care na een overdosis medicijnen. Ik was letterlijk en figuurlijk ingestort. Ik kwam op de PAAZ bij mijn positieve. Dit was voor mij een enorme shock. Waar ben ik in godsnaam beland.

Na een aantal dagen voelde ik mij helemaal thuis op de afdeling. Praatte met de 1 en de ander en zag weer de positieve dingen in het leven. Het gebruik lag achter mij. Dat wist ik zeker.
Ik weet nog goed een gesprek met een psychiater met mijn partner. De psych zegt,”Als jij je leven niet verandert raak je jouw werk en je partner kwijt.”
“Dat gebeurt mij niet,” vertel ik tegen hem. Ik werd naar De Grift, nu IrisZorg gestuurd. Voor een opname in de kliniek. Ik ben er precies 1 dag geweest. Het is niks voor mij. Al die gebruikers , daar pas ik niet tussen. Ik had voor mezelf nog steeds niet aanvaard dat ik een probleem had. Ik stapte er snel overheen.

Later realiseerde ik mij dat ik net zo een grote gebruiker was als anderen, maar vond nog steeds dat ik het zelf op kon lossen.
Ik heb toen een jaar niets gebruikt. Ben gaan re-integreren bij mijn werkgever. Ik had een enorm leeg gevoel. Ik deed de dingen die van mij verwacht werden maar had er weinig plezier in.

Ik beëindigde mijn werkzaamheden bij mijn werkgever en ging op zoek naar een andere baan.
Binnen een maand had ik een andere baan. Een baan met veel verantwoordelijkheden.

Diezelfde maand ging het mis. Ik viel terug in gebruik. Alleen veel zwaarder. Ik was wederom mijn vertrouwen in mezelf helemaal kwijt. Na 3 maanden heb ik gedwongen afscheid moeten nemen van mijn werk. Kwam afspraken niet na en was compleet van het padje af. De teleurstelling was bij mijn partner erg groot. Zij kon niet meer verder met mij. Had die psych dan toch gelijk.

Dat was het moment van nou moet er iets gebeuren anders weet ik niet waar ik beland. Ik wilde met spoed opgenomen worden, maar dat ging niet. Ik was volkomen in de war. Huilbuien, heel veel gebruik en ik voelde mij enorm alleen. Alleen op de wereld in al mijn pijn en verdriet. Het gebruik pepte mij niet meer op maar trok mij de afgrond in.

In januari 2003 kwam ik wederom in de kliniek terecht. Maar nu was ik gemotiveerd dan ook. Ik kijk met veel plezier terug naar die tijd van 7 maanden. Er ging een wereld voor mij open. Allemaal mensen met het zelfde probleem. Dat gaf verbroedering en herkenning. Ik was 1 van hen.
Eindelijk had ik geaccepteerd wie ik ben en wat ik moet doen.
Misschien een beetje laat, maar het is niet anders. Ik nam de tijd om aan mijn verslaving te werken.

Vooral de gesprekken met andere gebruikers gaven mij veel ondersteuning. Ik herkende patronen en ondekte mijn zwakke plekken. Na deze opname kwam ik in een voor mij vreemd huis te wonen.
Los van mijn voormalige partner. Ik heb daar hele lastige tijden gehad. Door mijn eigen onrust in hoofd en lichaam kon ik moeilijk ontspannen en goed focussen op mijn eigen herstel.

Ik had medicatie voor mijn ADHD, maar gebruikte deze als speed, waardoor het gebruik weer startte. Ik heb behoorlijk wat terugvallen gehad en misbruik gemaakt van mijn medicatie. Verschrikkelijke psychoses gehad van de vele medicatie. Nadat ik stopte met de medicatie kwam er eindelijk rust in mijn leven. Als ik terug kijk, ben ik altijd te laat in contact gegaan met andere mensen of helemaal niet. Ik was een beetje schuw van mensen. Het heeft natuurlijk ook weer te maken met mijn eigen zelfbeeld.

Ik heb in de gehele periode met zowel mijn ex als mijn kinderen en vrienden contact gehad. We hebben over het gebruik nooit zoveel met elkaar gepraat. Het kwam ook omdat ik altijd bij mijn positieve was bij het contact. Ik ging alle moeilijke vragen uit de weg.

In 2005 werd ik geveld door een zware depressie. Kwam mijn bed niet uit en voelde mij alleen maar leeg van binnen. Wat ik mij goed kan herinneren is dat je beter verslaafd kan zijn dan depressief. Een verslaving kan je stoppen een depressie niet. Ik vond het verschrikkelijk en wist ook niet zo goed wat er met mij aan de hand was. Ik verzorgde mezelf niet meer, eet slecht en kwam de deur niet meer uit.

Het was voor mij heel moeilijk om na de opname alleen te gaan wonen. Ik had wel kinderen, vrienden, etc. die konden mij wel ondersteunen maar begrepen soms minder wat er allemaal in mijn hoofd rond spookte. Ik denk zelf dat het contact met een ervaringsdeskundige die niet oordeelt en naar mij luistert mij enorm geholpen had.

Mijn herstel startte bij het aanvaarden van mijn afhankelijkheid.
Wat mijn herstel ook bevorderd heeft is het contact met mensen met dezelfde ervaring. Je begrijpt elkaar beter en je houdt elkaar in de gaten.

Het is misschien vreemd om te zeggen, maar de gehele periode van verslaving, depressie en herstel heeft mij als persoon enorm verrijkt. Ik heb andere lagen in mezelf ontdekt. Mijn gevoel is beter ontwikkeld. Ik voel veel beter aan wanneer ik een grens overga. Ik moet nog steeds van alles, maar probeer het meer te doseren. En ik heb geleerd om eerder hulp te vragen als dat nodig is en geleerd mijn gedrag en handelen bespreekbaar te maken bij anderen. De afgelopen 10 jaar heb ik mij op allerlei manieren verdiept in verslaving, herstel, etc. Veel literatuur gelezen, voorlichting gegeven etc. Ook dit heeft mijn herstel enorm bevorderd.

Ik ervaar nog steeds schuld en schaamte. Waarom is dit mij overkomen. Ik heb het gevoel hier in te blijven hangen, waardoor ik onvoldoende afstand kan nemen van het verleden. Vind het moeilijk arbeidsongeschikt te zijn. Mijn leven is volkomen veranderd na mijn verslaving en realiseer mij dat ik voor mijn verslaving de lat te hoog legde.

Dank voor jullie aandacht.

Eén reactie:

  1. Mooi en moedig verhaal.
    Sterkte en veel liefde voor jou.
    Anna

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *